مسکن بی کیفیت ؛ معضلی ملی

بساز بفروش های عامل اصلی ایجاد مسکن بی کیفیت هستند

در این مطلب قصد داریم به معرفی افرادی که صلاحیت لازم را برای ساخت و ساز املاک مسکن ندارند و فاقد صلاحیت می باشند و یا در واقع بهتر است که بگوییم سود جو هستند بپردازیم. در واقع افرادی که نباید اجازه ساخت و ساز به این قشر از افراد جامعه داده شود. علت این است که عمر مفید ساختمان هایی را که این قشر از افراد می سازند، چیزی حدود هفتاد سال کمتر از استاندارد های جهانی و بین المللی می باشد که خود افراد جامعه هم در این امر بسیار مهم باید کمک کنند.

املاک تهران

ساختمان هایی که در کشورمان ایران ساخته می شود، به واسطه یک سری از افراد سودجو طول عمرشان کم شده، که این امر باید مورد ارزیابی قرار بگیرد. مشکل اصلی بازار مسکنکه ایجاد شده وجود بساز و بفروش هایی است که فقط به فکر منافع شخصی خود هستند  و مسکن بی کیفیت تولید می کنند. در واقع این بساز و بفروش ها از کارشان منظور مصالح ساختمانی کم میکنند و یا شاید هم در کارشان مواد نامرغوب به جای مرغوب استفاده می کنند. قصد آن ها این است که هم زود تر بتوانند پروژه ساخت مسکن را تحویل مردم بدهند و هم مشتری را راضی نگه دارند. البته به مشتری های خود هم این قول را می دهند که با قیمت کمتر و در کوتاه تری زمان ملک خود را تحویل می گیرند .

در واقع در اینجا این بساز و بفروش ها چون از کیفیت اصلی مواد ساختمانی که منظور همان مواد اولیه مرغوب است کم می کنند ، طول عمر ساختمان ها نیز کاهش پیدا می کند. این کم شدن طول عمر ساختمان ها، سال های بسیار زیادی گریبان گیر ملک ها می شود. چون این بساز و بفروش ها دست روی پروژه های بزرگی هم می گذارند. کیفیت ساخت و ساز از همه چیز مهم تر است امام متاسفانه به آن دقت کافی نمی شود.

طبق گزارش کارشناسام حوزه مسکن، تامین مسکن چه از لحاظ کمی و چه از لحاظ کیفی یکی از بزرگترین دغدغه های اصلی کشورمان می باشد. اگر از لحاظ کیفی و کمی برای ساخت املاک بخواهیم هزینه کنیم  و طی چند سال که از عمر آن ساختمان ها کم می شود، هزینه ای که برای نوسازی مجدد ساختمان های بی کیفیت را می کنیم، اگر با قیمت اصلی جمع ببندیم خیلی پر هزینه می گردد. این امر بسیار مهمی در حوزه مسکن سازی می باشد .

چندی پیش سیاستی تحت عنوان ، طرح های تجمیعی مطرح گردید. که این طرح توسط سیاست مداران بزرگی مطرح شد . این طرح تجمیعی برای شناسایی بافت های ساختمانی در شهر های مختلف انجام شد که در شهر های مختلف با بافت های اقلیمی متفاوت شرایط ساخت و ساز تغییر پیدا می کرد .

سیاست طرح های تجمیعی در زمان خودش یک سیاست درست و منطقی به حساب می آمد؛ اما با وجود اینکه بخش خصوصی به بخش دولتی اضافه شده است و بخش خصوصی هم به دست بسیاری از این بساز بفروش ها افتاده است. در واقع باید دقت بیشتری در واگذاری بخش مسکن به بخش خصوصی انجام شود تا شاهد مسکن های بی کیفیت نباشیم

از طرفی هم این طرح های تجمیعی ،در مقایسه با پژوهش هایی که انجام شد با سازمان های اجتماعی ناسازگار بودند. این طرح تجمیعی ، برای باز آفرینی مناطقی که کار آمدی لازم را نداشتند و برای تامین مسکن، کار آمد نبودند. در واقع واحد های مسکونی که در یک منطقه قابلیت ساخت را از ابتدا نداشته اند، دوباره باید برای بازسازی آن هزینه کرد و این طرح تجمیعی برای این کار، درست نیست.

آنچه که مشخص است ساخت مسکن های بی کیفیت هزینه های زیادی را بر کشور تحمیل می کند و باید از بروز این مشکلات جلوگیری کرد.